Na Generalnoj skupštini UN-a, 20.12.2006. usvojena je Rezolucija o dijabetesu, a Svetski dan borbe protiv šećerne bolesti dobio je svoje mesto u Kalendaru zdravlja Svetske zdravstvene organizacije i obeležava se svake godine, 14. novembra.

Opšti cilj je da se skrene posebna pažnja i interesovanje javnosti na mogućnosti primarne prevencije ove bolesti, kao i na složenost njenih zdravstvenih i socijalnih posledica. Šećerna bolest je najučestalija bolest žlezda sa unutrašnjim lučenjem. To je kompleksno oboljenje u čijoj se osnovi nalazi poremećaj metabolizma ugljenih hidrata, masti i belančevina i koje je najpoznatije po stalno povišenim vrednostima šećera u krvi. Smatra se da preko 400 miliona ljudi u svetu boluje od ove bolesti, koja je u zapadnim, ekonomski razvijenim državama glavni uzrok slepila, uzrok polovine amputacija nogu i od svih osoba na dijalizi četvrtina boluje od šećerne bolesti. Neposredni uzrok smrti obolelih od šećerne bolesti je u više od polovine slučajeva bolest srca i krvnih sudova, odnosno srčani ili moždani udar. Prema istraživačkoj projekciji negativan trend će se nastaviti i u budućnosti. Većina novoobolelih će se nalaziti u Kini, Indiji i Africi sa tipom II bolesti, koji je i sada daleko učestaliji (oko 90% obolelih). U Srbiji je dijabetes među vodećim uzrocima umiranja i značajan je uzrok opterećenja stanovništva bolestima. Prema podacima u Srbiji oko 710 -750 000 odraslih osoba ima dijabetes. Procenjuje se da postoji velik broj ljudi koji još uvek nemaju postavljenu dijagnozu ove bolesti i ne leče se.

Dijabetes tip 2 razvija se najčešće postepeno, u početku sa nespecifičnim i vrlo blagim simptoma, tako da dijabetes tip 2 može godinama proticati neopaženo. Šećerna bolest je hronična i progresivna, kao i komplikacije koje se mogu sprečiti ili usporiti isključivo dobrom kontrolom bolesti. Najznačajniji simptomi ove bolesti odraz su biohemijskih poremećaja, koji nastaju usled nemogućnosti iskorišćenja ili nedostatka insulina. Kod odraslih osoba prognoza ove bolesti može biti dobra, pogotovo ukoliko se dijabetes pojavio posle 50 godine života i ukoliko se kontroliše. Starenje osobe i gojaznost utiču na ispoljavanje genski određenog defekta, koji je u osnovi šećerne bolesti. U tom smislu je posebno nepovoljna činjenica visok i sve viši procenat gojaznih osoba i dece svuda u svetu, jer se pokazalo da je gojaznost uzrok nedovoljnog iskorišćavanja glukoze u tkivima.

Lečenje šećerne bolesti zavisi od tipa bolesti, ali obavezno podrazumeva određeni režim ishrane, doziranu svakodnevnu fizičku aktivnost a prema potrebi kod šećerne bolesti tip II uključuju se lekovi ili inzulin. Pravilna ishrana, dozirana fizička aktivnost, kontrola stresa, život bez duvanskog dima i poznavanje istorije oboljevanja u porodici predstavljaju osnovne preduslove pre svega primarne zatim i sekundarne prevencije ove bolesti. Sekundarna prevencija se odnosi na sprečavanje komplikacija ili posledica, kao i na maksimalno moguće očuvanje kvaliteta života.