Boj na Kosovu ili Kosovska bitka je čuvena bitka koja se odigrala na Kosovom polju 15. juna po starom ,tj. 28. juna po novom kalendaru 1389. godine, a predstavlja jedan je od najznačajnijih događaja za srpsku istoriju. Hrabra Srbija predvođena knezom Lazarom Hrebeljanovićem ustala je protiv snažne, Osmanlijske imperije i pružila iznenađujući otpor koji je u dobrom delu zaustavio širenje Osmanlijskog carstva, barem na jedno vreme.

Prema procenama mnogih istoričara, srpska vojska brojala je između 15.000 i 18.000 vojnika, dok je Turaka bilo duplo više, između 30.000 i 40.000. Događaj je obeležio i hrabri podvig srpskog junaka Miloša Obilića koji je svojom kvazi predajom uspeo da priđe taboru Sultana Murata I i usmrti ga, Tursku vojsku preuzeo je stariji sin Bajazit I čije je loše vojskovanje bilo jedan od značajnih koraka u padu Osmanlijskog carstva. Cela priča o Kosovskom boju, nakon njegovog završetka, ušla je u legendu i postala deo folklora srpskog naroda koji se i dan danas uči i prepričava, a značajan odjek napravila je i kroz celu Evropu. Zahvaljujući toj epskoj legendi, čuveni sukob protiv Turaka u narodnoj svesti bio je i ostao središnji događaj cele srpske istorije, o njemu je napisano nebrojano mnogo epskih pesama. Bitka je završena pobedom Turaka ali ne i porazom Srba, stekla je žalosnu, ali i ponosnu konotaciju i ostvarila slavu najvećeg srpskog sukoba u kojem je naš narod izgubili svoju samostalnost i slobodu, ali je stekao svoj identitet i jasan stav da pred turskom čizmom neće klečati.

Sa istorijske tačke, sukob je mogao imati i drugačiji završetak da se još srpskih vojskovođa ujedinilo sa Lazarom u borbi protiv Turaka. Pre samog Kosovskog boja, knez Lazar je u nekoliko navrata dolazio u sukob sa Turcima, 1381. godine na Dubrovici kod Paraćina i 1386. godine u Boju kod Pločnika kada su Turci predvođeni takođe sultanom Muratom I ubedljivo izgubili bitku što je dovelo do njihovog privremenog povlačenja sa ovih prostora. U Boju na Kosovu, Murat I se dobro osigurao da u bitku stupi sa jačim trupama, njegova vojska sastojala se od vojnika iz Evrope i Azijskog dela Osmanlijskog carstva, iz Antalije. Osim toga, dobar deo turske vojske činili su i poturčeni srpski vojnici poput trupa koje je predvodio vazal Konstantin Dejanović. Muratov sin Bajazit je nakon pogibije oca morao da uspostavi strogu disciplinu u čemu mnogi smatraju da nije uspeo jer je zbog kasnijih nemira otišao u Anadoliju. Boj na Kosovu imao je velike gubitke sa obe strane, poginula su oba vladara, i sultan Murat i knez Lazar. Sultana je ubio srpski vitez Miloš Obilić, kako bi dokazao svoju odanost prema knezu Lazaru.

Prema narodnom predanju koje potkrepljuju istorijske činjenice, Obilić se lažno predao Turcima da bi postao turski vazal, nakon čega je odveden u turski tabor gde je nožem usmrtio sultana Murata. Turska vojska ovu činjenicu nije odmah priznavala, već je raširena priča da je “sultan Murat posle pobede gonio Srbe po bojnom polju kada se jedan srpski pešak okrenuo i ubio ga kopljem”. Kasnija istorijska istraživanja potvrdila su suprotno. Pred kraj Kosovske bitke, knez Lazara je uhvaćen sa još nekoliko srpskih velikaša, odveden je u turski tabor gde su svi srpski junaci bili pogubljeni odsecanjem glava turskim sabljama. Najraniji spisi iz 1402. godine govore kako je Boj na Kosovu zaustavljen sa obe strane, nakon velikog broja stradalih vojnika, gubitci su više pogodili Srbiju koja nije imala mogućnosti da se suprotstavi ponovnom napadu Turaka. Kosovska bitka je kroz vekove izrasla u slavni mit. Ona za srpski narod nije završena porazom, već predstavlja veliku pobedu pravoslavlja i srpske ljubavi prema svojoj veri i slobodi.

“Kosovski Vidovdan” ustvari predstavlja ispit naroda jedne epohe koji je Srbija predvođena knezom Lazarom položila sa visoko uzdignutim barjacima.